دل نوشته ای در فراق همکار مرحومم، مقصود علی حسین پور
هرچه ذهنم را برای پیدا کردن " کلمه ی " جستجو میکنم تا برای نبودنت بنویسم هیچ چیز جز گرمی ردپای اشک روی گونه هایم حس نمی کنم.
دانایی میگفت :اعتبار آدمها به بودنشان نیست به دلهره ای است که بعداز نبودنشان حس میشود. چقدر سنگین است تحمل دلهره نبودنت برای همکاران بویژه همکاران شهرستان اردبیل که به بودنت نه به نبودنت، عادت کرده بودند. ولی چه میشود که هیچکس جز او، نمی تواند جلوی رفتن کسی به خانه ابدی را بگیرید. همکار عزیز خانه ابدیت مبارک باد. در ضمن نگران " طاها" و خانوادت نباش که خدایشان بزرگ است. روحت شاد و یادت همواره گرامی باد.
فراموش نکنیم که هرچند بعضی از مرگ ها غیرمنتظره هستند. ولی مرگ غیره منتظره نیست. با درک این واقعیت مهم و حتمی، بیائید با هم مهربان باشیم.
(شادی روح همکار خوبمان مرحوم مقصود علی حسین پور، فاتحه با صلوات )
